Αρχική » Σχόλια » Σκιώδη ανθρωποσκευάσματα

Σκιώδη ανθρωποσκευάσματα

Σκιώδη ανθρωποσκευάσματα με εισόδους usb και μπλε δόντια.

Σήμερα ούτε σκύλος, ούτε άνθρωπος θα νιώσει την αγάπη…

Ταξιδεύουμε σε ένα βαγόνι παγωμένο, σκοτεινό, ένα πρωινό που το σκοτάδι κέρδισε.

Που πήγε η αγάπη μωρό μου; Την βλέπεις μέσα στο βαθύ σκοτάδι;

Σκιώδη ανθρωποσκευάσματα
Σκιώδη ανθρωποσκευάσματα

Σκιώδη ανθρωποσκευάσματα, σκοτεινός στρατός μας πλησιάζει…

Μας πλησιάζουν και μας λεκιάζουν. Ψάχνουν με ζήλο το κακό που κουβαλάμε.

Μη μ’ ακουμπάτε! Όντα βαθύσκιωτα.

Τρέχουν ξωπίσω μου, στέκουν μπροστά μου. Πρέπει να μείνω σιωπηλός… Βροντοφωνάζουν, με φίλο μοιάζουν, πίνουν και γελούν…

Σ’ ένα τραπέζι από γυαλί έμεινα μόνος να κοιτάω. Είδα να γίνονται πολλοί, σκοταδεροί, θανατεροί…

Μέσα στης σκέψης τα χαλάσματα γίνονται πάλι πειρασμός. Τι θέλεις και τα σκέφτεσαι; Σε τρώει… Γίνεσαι ισχνός…

Μη μου μιλάς για την ελπίδα. Ότι στο τέλος έχει φως. Γιατί είμαι μόνος… Στενεύει ο χρόνος και η σιωπή έγινε βιος.

Σκιώδη ανθρωποσκευάσματα, σκοτεινός στρατός…

Σκιώδη ανθρωποσκευάσματα παντού
Σκιώδη ανθρωποσκευάσματα παντού

Υπάρχουν πλάσματα εδώ, σκιώδη και μαύρα…

Τα κλαδιά στα δέντρα κουνιούνται. Οι ορχιδέες ανθίζουν μαύρες και δηλητηριώδης.

Τα παιδιά θα πεθάνουν από την πείνα.

Το ψωμί μας είναι σκληρό και μαύρο, σαν πέτρα.

Δε στα λέω από λύπη. Στα λέω με απορία που ποτέ δε τα είδες…

Του σκοτεινού θηρίου η ανάσα παγωμένη.

Πλησιάζει… Έρχεται όλο και πιο κοντά… Νιώθω τη μπόχα της.

Τα παιδιά είναι χαμένα σ’ αυτό το ζοφερό τοπίο κι εσύ αδιαφορείς.

Ύπουλα πλάσματα παραμονεύουν σε κάθε βήμα. Σκιώδη ανθρωποσκευάσματα… Σκοτεινός στρατός…

Στη ζοφερή πραγματικότητα του σκοτεινού τοπίου... Σκιώδη ανθρωποσκευάσματα πολιορκούν άβουλα τα σπίτια μας_
Στη ζοφερή πραγματικότητα του σκοτεινού τοπίου… Σκιώδη ανθρωποσκευάσματα πολιορκούν άβουλα τα σπίτια μας

Η ελπίδα καλύπτεται με μια γκρίζα αμφιβολία για να μετατραπεί γρήγορα σε μαύρη απελπισία.

Ο σκοτεινός στρατός με ύμνους βουβούς προελαύνει Γη και Ουρανό.

Οι νεκροί που περιμέναμε να αναστηθούν ήταν πάντα δίπλα μας… Παντού!

Μου μιλάς μα δε σ’ακούω κι εσύ ποτέ δε με άκουσες… Είναι σαν να είχα έρθει με αποστολή ποτέ να μην υπάρξω…

Δε με έβλεπες ποτέ και τώρα ο θρήνος είναι περιττός.

Το σκοτάδι θα είναι παντοτινό και αιώνιο.

Δείτε επίσης Break the Code