Μια “μαύρη ατυχία” με έριξε προχθές μπροστά από την τηλεοπτική μου οθόνη να βλέπω Voice. Κουρασμένος και καταβεβλημένος ήθελα απλά κάτι να “χαζεύω” και η αλήθεια είναι πως η συγκεκριμένη εκπομπή (όπως και οι περισσότερες της Ελληνικής TV) μπορούν να κάνουν θαύματα στον τομέα του “χαζέματος”.
Μαραβέγιας, Μουζουράκης, Παπαρίζου και Ρουβάς στον ρόλο του κριτή ή κόουτς, όπως λένε και στο συγκεκριμένο σόου. Τέσσερις άνθρωποι που ακόμα και αν τους ενώσεις με μονωτική ταινία έναν σωστό τραγουδιστή δεν φτιάχνουν, καλούνται να κρίνουν άλλους ανθρώπους που είναι ή θέλουν να γίνουν τραγουδιστές.
Αυτά τα ολίγα λεπτά που άντεξα να “χαζεύω” είδα να προκρίνουν στην επόμενη φάση παιδάκια hipsters, κοριτσάκια 16 ετών που χαριεντίζονταν και “νιαούριζαν” popάκια και να αφήνουν εκτός ανθρώπους που τραγουδούσαν, αν μη τι άλλο σωστά, ακόμα και αν δεν σε άφηναν με ανοιχτό το στόμα.
Η δύναμη της μουσικής και της τέχνης όμως μπορούν να σε βρουν σε κάθε άλλο σημείο που μπορεί να θεωρείς απίθανο, έστω και αν ουσιαστικά απίθανο είναι να συναντήσεις καλλιτέχνη σε τηλεοπτικό πλατό.
Η Ashley Stevenson, όπως διάβασα στην προσωρινή άδεια που δίνει η Αρχή Συγκοινωνιών του Σικάγο στους Καλλιτέχνες του Δρόμου (street performers), έχει την δύναμη να μαγέψει ανθρώπους που μόνο αυτό δεν περιμένουν καθώς πηγαίνουν ή γυρίζουν από τις δουλειές τους.
Παίζει και τραγουδά το “Landslide” των Fleetwood Mac και έχει κάνει δικό της κάτι που οι Μαραβέγιας, Μουζουράκης, Παπαρίζου και Ρουβάς δεν μπορούν καν να ξεχωρίσουν ακόμα και αν τους χτυπήσει όπως ο ερχόμενος συρμός του μετρό.
